Van Pornstar Fafki tot Pieter Post – onze eerste bezoeker!
We zijn nog maar net een week in Spanje en we krijgen al hoog bezoek—Saskia komt 9 dagen bij ons! Natuurlijk kon ik het niet laten om een welkomstbordje te maken, en met Pornstar Fafki in de aanslag stond ik klaar op het vliegveld.
Het voelt een beetje als vakantie, maar ook weer niet helemaal. Ik doe wel dingen die ik normaal op vakantie doe met Sas, maar omdat we hier blijven wonen, mis ik dat “echte” vakantiegevoel. Toch merk ik dat ik na een paar dagen met Sas een beetje loskom van de tijd. We beginnen onze ochtenden heerlijk rustig met een koffietje op het dakterras, en daarna bedenken we wat we die dag willen doen. Het wordt een hete week, dus we zijn vaak op het strand te vinden (goed voor Sas haar tanlines), afgewisseld met bezoekjes aan gezellige dorpjes in de buurt. We hebben ook veel met de metro en trein gereisd om de stad en omgeving te verkennen—en zelfs een zakkenroller in actie gezien! (Daarover meer in een losse blog—blijven lezen dus!) We drinken hier en daar aan een wijntje (oké, soms meer dan één), eten een tapasje, en eindigen onze avonden vaak op het dakterras, waar we veel te lang blijven hangen omdat we lekker aan de klets zijn.
Normaal gesproken slapen we tijdens onze vakanties altijd veel, maar deze keer gaan we dus laat naar bed en omdat Gerran deze week is begonnen bij Nestlé, staan we er ook vroeg weer op voor wat mental support en gezelligheid. We zijn nog op zoek geweest naar een zogenaamde “hidden bar”, maar die bleek niet zo hidden te zijn. We hebben zonsondergangen gekeken en gedanst met Colombianen, terwijl de flauwe grappen maar bleven komen. De hits van de week? “Zon op je piemel”, “Adios Amore”, en natuurlijk “Pieter Post”. Best een beetje vakantiegevoel toch? Of in ieder geval: we zijn lekker losgekomen van de tijd en genieten van het hier en nu.
Hoe dichterbij de datum komt dat Sas weer naar huis gaat, hoe meer dat met me doet. In Nederland heb ik altijd moeite om in het hier en nu te leven; ik probeer dat daar wel, maar het lukt me vaak niet omdat de hele maatschappij zo planmatig is. Hier ervaar ik dat anders, en misschien voel ik het daardoor allemaal wat intenser. Ik ben meer uit mijn hoofd en in het moment. De laatste dagen voor 14 augustus slaap ik niet heel goed. Ik ben vaak wakker, en het geeft een gek gevoel. Het dringt langzaam tot me door dat we hier echt blijven.
Het besef dat we in Barcelona gaan wonen en niet meer veel in Nederland zullen zijn, kwam eigenlijk al tijdens onze afscheidsborrel en de dagen daarvoor. Maar nu begint het gevoel echt in te dalen dat dit ons nieuwe thuis wordt… dat is toch wel een gek idee, een gevoel dat ik niet eerder heb gekend. Maar ja, ik ben dan ook nog nooit eerder geëmigreerd, dus zo gek is dat misschien niet.
En dan is het 14 augustus. Gerran werkt thuis zodat we nog met z’n drieën kunnen lunchen. Of hij dat nou met z’n werk doet in een restaurant of met ons, dat maakt ook niet uit (geen nare Spaanse gewoonte toch?). Daarna breng ik Sas naar het vliegveld. Het rare gevoel dat ik de dagen daarvoor had, verdwijnt na een paar tranen vrijwel meteen. Het is goed zo; ik blijf hier en Sas gaat naar huis. Zij lijkt er alleen op het vliegveld meer moeite mee te hebben, maar dat had ik wel verwacht. Bij de Zwarte Cross, tijdens de afscheidsborrel, en de keren dat ik haar vlak voor vertrek nog zag, zei ze steeds: “Ooh, ik zie je al heel snel weer in Spanje.” En dat klopte ook. Maar nu gaat ze weg, en is het onduidelijk wanneer we elkaar weer zien. Ik denk dat het besef indaalt: ik blijf hier echt.
Bedankt voor de leuke week, Sas. Tot snel!
Zo leuk om te lezen!!!