Van huis naar thuis
Eindelijk hebben we een huis. En nu is het zaak om daar een thuis van te maken. Best een hele klus als je geen auto hebt. Verhuizen, nieuwe spullen kopen, het zorgde in ieder geval voor veel spierballen.
Toen we de sleutel kregen, hadden we nog vier dagen in onze tijdelijke woning. Omdat ik vrij was en het vies was in het nieuwe huis, ging ik er poetsen (jaja je leest het goed). Maar ook ging ik met een grote koffer vol spullen alvast die kant op. Als we elke keer wat meenemen, scheelt dat uiteindelijk weer.
Anderhalve week later zouden onze eigen spullen komen, want nee, dat duurt hier in Spanje niet maximaal een week zoals eerder gezegd. Door de parkeervergunning liep dat allemaal vertraging op, mañana mañana. Maar ach, een weekje kamperen in eigen huis is ook best leuk, toch? We moesten overigens ook nog veel van de IKEA hebben, inclusief een logeerbed, dus hup, een hele bestelling geplaatst en als die bestelling op tijd zou komen, zouden we in ieder geval een bed hebben. En wonder boven wonder, die bestelling was er op tijd. Dus het logeerbed in elkaar zetten en dan konden wij er slapen.
Ons logeerbed is een IKEA-hack die ik ergens had gezien, zodat we opbergruimte hebben om onze ski-spullen en andere grote dingen onder op te kunnen ruimen. Want ja, een schuurtje of iets hebben we natuurlijk niet. Toen alle spullen hier waren en we de hack gingen uitproberen, bleek dat we het ook wel met één brede lattenbodem af konden. Dus wij, aan het einde van de IKEA-spullen-in-elkaar-zetten-dag, weer naar de IKEA om de lattenbodem om te wisselen. We hadden twee smallere lattenbodems, maar met één bredere zouden we het ook redden. Dus, nadat we de spullen hadden omgeruild, gingen wij als Buurman en Buurman de metro in: Ger voorop met een deel van de lattenbodem en ik erachter met het andere deel, omdat hij nu zo lang was dat niet één iemand hem kon tillen. Zo liepen we achter elkaar, de roltrappen op, de roltrappen af en lopend onze berg op naar huis. Een hilarisch gezicht, waar we zelf natuurlijk soms ook even om moesten lachen. Maar het belangrijkste is: het bed is gelukt en wat een opbergruimte hebben we nu!
We hebben er een week heerlijk op geslapen, of nou ja, ‘we’… Birgit kwam hier helpen klussen en genieten van Barcelona, en toen hadden we dus nog niets van onze eigen spullen. Omdat Bir en ik lichamelijk nogal wat klachten hebben, bood Ger heel lief aan om op het luchtbed te liggen. Ik weet niet of je er medelijden mee moet hebben, hij heeft heerlijk geslapen en heeft wel vier nachten eerder in onze nieuwe slaapkamer geslapen, terwijl ik op de logeerkamer lag. Het is maar hoe je het bekijkt!
Hier in Spanje kennen ze geen kleurstalen zoals wij dat in Nederland kennen. Ze hebben bij de winkels wel een waaier met kleuren, maar stalen mee naar huis nemen is hier heel raar. In plaats daarvan koop je hier kleine potjes als testers en probeer je het gewoon uit op de muur. Nadat we drie perfecte kleuren hadden uitgekozen, vonden we er maar één mooi toen we thuis kwamen; het ziet er als vlak op de muur toch anders uit. Dus weer terug, nieuwe kleuren uitgekozen, dit moest wel goed zijn. Maar de paars was te paars en de bruin te oranje… weer terug, en de ene beige kleur die wel mooi was, daarvan een grote pot meegenomen, plus witte verf om de muren die wit zijn op te frissen. Gelukkig had ik versterking. Daar gingen Bir en ik, naar de bouwmarkt in ons beste Spaans. We moesten naast verf ook rollers, kwasten, schuurpapier en een wasrek hebben. Toen de meneer de verf aan het mixen was (de “goede beige”), plus weer twee nieuwe testers voor rood/paars en bruine tinten, gingen wij op zoek naar schuurpapier. Nou, dat ligt hier niet in de buurt bij verf, maar twee verdiepingen hoger. En de wasrekken staan niet naast de wasmanden of bij de badkamerdingen, maar bij de klustrappen. De logica van Spaanse bouwmarkten begrijp ik nog niet helemaal.
We hadden veel witte verf nodig, dus dan maar een 15-liter-emmer. Want anders moesten we er 3 van 5 liter maar dat was meer dan 2x zo duur en we blijven toch gierige Nederlanders. Wat een gewicht die 15 liter emmer! Hoe gaan we dat meenemen? In zo’n sleepkarretje door de winkel, maar we durfden daarmee niet de roltrap af, want als die emmer maar een beetje zou kantelen, gingen wij erachteraan. Toen we uiteindelijk de lift hadden gevonden, hebben we elke verdieping gezien behalve de begane grond, terwijl wij echt gelijk op 0 hadden gedrukt. Eenmaal afgerekend, had Bir de taak om die zware emmer buiten te krijgen en ik moest de andere dingen meeslepen en een taxi regelen…
Dat lukte gelukkig snel en Ger werkte thuis, waardoor hij ons met al het zware spul kon helpen. Even een kleurtje uitzoeken heeft hier meer voeten in de aarde. Inmiddels zit ik met zeven onbruikbare testers thuis, en verf halen zonder auto is ook niet echt een pretje. Maar we hebben het overleefd en de eerste kleuren zitten op de muur. Het wordt steeds meer thuis.
Toen onze eigen spullen er eindelijk waren, konden we onze keukenstoelen uitpakken en gebruiken! In januari hebben we nieuwe keukenstoelen gekocht, want die van ons vielen letterlijk uit elkaar en toen hadden we nog geen plannen om te emigreren. Deze moesten nog helemaal in onze stof enzovoort worden gemaakt, dus ze zouden er in april zijn. Door vertraging waren ze er pas eind mei, maar omdat ze zo mooi verpakt waren, hebben we ze opgeslagen om ze hier pas uit te pakken. We hadden inmiddels onze keukentafel in Nederland ook verkocht en zaten aan de eetkamerset van mijn ouders, dus dat kon prima totdat we weg gingen. Gelukkig vonden we na het uitpakken de stoelen nog steeds mooi en zaten ze ook nog lekker. Maar een eettafel hadden we niet, en een bank ook niet. Dus toen begon de zoektocht naar die toch wel cruciale meubels. Nou, ze hebben grotendeels hier in Spanje geen smaak, of het is echt gelijk van designers waardoor het onbetaalbaar is. Uiteindelijk bleken Maison du Monde en Zara Home onze beste vrienden en inmiddels staat de bank er. Die was er zelfs 1,5 week eerder dan ze zeiden! Het moet niet gekker worden hier!
De tafel is een ander verhaal. Die hebben we drie weken geleden besteld bij Zara Home, fysiek in de winkel. Het was een woensdagavond en op vrijdag zou die daar bezorgd worden. Dan moesten we naar de winkel komen, betalen en dan zouden we even bespreken of die dan bij ons thuis bezorgd kon worden. We zouden gebeld worden als die binnen was. Je raadt het al: vrijdag geen telefoontje en zaterdag ook niet. Omdat wij op de een of andere manier de winkel zelf niet konden bellen, zijn we erlangs gegaan. We kregen de boodschap: “Ooh nee, komt goed, die komt maandag of dinsdag binnen en dan bellen we je.” Ook maandag en dinsdag niets gehoord. We dachten, we wachten nog even af, maar na de hele week niets gehoord te hebben, zijn we zaterdags weer naar de winkel gegaan. Toen we daar aankwamen, stonden we helemaal niet in het systeem. Ja, dan haak ik echt af en moet Gerran het verder doen want ik ben alleen maar pissig. De meneer die Gerran hielp, heeft ons in het systeem gezet en zou binnen twee dagen contact opnemen. Inmiddels was het maandag en we hadden nog steeds niets gehoord. Dinsdag kreeg Ger wel een appje van deze medewerker, welke een hele ”stoere” foto in de baskamerspiegel als profielfoto had. Twee werkdagen zou hij wel bedoeld hebben; op zondag zit hier alles dicht. Hij hield zich wel aan zijn woord. Daarom zijn wij gisteravond de tafel op gaan halen. Konden we hem niet laten bezorgen? Jawel, maar dan kwam die vrijdag of zaterdag. Met Spaanse begrippen betekent dat dat hij niet vrijdag of zaterdag komt en wij gaan zaterdag op vakantie en willen niet thuis hoeven blijven voor een tafel, dus gingen we hem maar ophalen.
Die doos was heel groot en de tafel tering zwaar. Dus hem in de bus of metro tillen, dat was geen optie. Een taxi aanhouden maar. De eerste taxichauffeur had een best grote auto en verbouwde zijn hele auto voor ons, maar de doos was gewoon te groot. De tafel paste er niet in. Toen hebben we uit man en macht geprobeerd een bus-taxi te vinden. Na een half uur wachten, ik op het ene kruispunt en Ger op het andere – want ja, je kansen spreiden – kreeg Ger het fantastische idee om via Uber een busje te bestellen.
Een grote Mercedesbus kwam onze kant op. Maar deze meneer wilde ons gewoon niet meenemen. “De tafel is te groot, past niet,” zegt hij. Waarom heb je dan zo’n enorme Mercedesbus onder je reet? Nou, ik vond het echt belachelijk en Ger ook. Waarom denk je dat we een busje bestellen, pipo! Nog maar een poging wagen en weer een bus bestellen. Dit was een hele aardige man die ons ook hielp met het inladen van die tering zware tafel. Inmiddels staat de tafel en zijn we er heel blij mee, maar het ging niet zonder slag of stoot.
Het valt niet altijd mee om van een huisje een thuis te maken, maar het begint allemaal steeds meer ergens op te lijken. Het wordt straks wel een huis waar bijna elk meubelstuk een verhaal heeft van hoe het ons huis is binnengekomen of hoe we eraan zijn gekomen haha!