Tussen twee werelden
Het is alweer bijna een maand geleden dat ik voor het laatst een blog schreef. Op 12 september vlogen we even naar Nederland voor een flitsbezoek, en sindsdien voelt het alsof er weer chaos in mijn leven is.
Terug in Nederland voelde ik me zowel thuis als niet. Het leek net alsof we gewoon een lange vakantie hadden gehad en nu weer even “thuis” waren in Dalfsen. Alles voelde zo vertrouwd, maar tegelijkertijd stond ons leven in Spanje nog een beetje stil. Geen huis, spullen in dozen en geen idee waar we straks gaan wonen. Het voelde eigenlijk alsof we een tussenstop maakten in Nederland, terwijl ons leven in Spanje nog in de startblokken staat.
Voor ons kwam dit bezoek iets te snel. We hebben ons in Spanje nog niet gesetteld, en dan alweer in Nederland zijn, dat voelde… vreemd.
Zodra we terugkwamen in Spanje ging het werk meteen volle bak door. Groepstours hier, tours daar, en mijn deadline voor mijn appointment setting cursus hing ook nog steeds boven mijn hoofd. Ik had mezelf 1 oktober als deadline gegeven, maar na Nederland stond mijn agenda ineens bomvol. Waar ik eerst één tot drie tours per week deed, waren het er nu ineens drie keer zoveel. Dat was even schakelen.
Daar kwam nog eens bij dat mijn oud-collega’s met mijn oude mentorklas in Barcelona waren. Superleuk om ze weer te zien en bij te kletsen, maar ondertussen bleef die to-do list maar groeien. En dan was er nog de zoektocht naar een huis – drama, maar dat bewaar ik voor een andere keer.
Met al die drukte raakte ik compleet gesloopt, vandaar ook de lange radiostilte op de blog. Het werd duidelijk: dit ging zo niet langer. Gelukkig heb ik Ger, die me eraan herinnerde dat ik mijn eigen agenda zo vol prop. Ik liet die stomme deadline voor mijn cursus los en gaf mezelf twee weken extra. En dat was hard nodig, want ik was ook net begonnen als invaldocent bij het SNIB – weer een nieuwe uitdaging! Oh ja, en mijn Spaanse lessen zijn ook begonnen. Hoeveel ik daar nu van snap? Geen ene reet….
We genieten nog steeds van het Spaanse leven hoor. Lekker in de zon, een wijntje hier, een tapas daar, maar mijn hoofd lijkt soms wel non-stop aan te staan. Ik kan nog net het verschil zien tussen bruisende energie en totale chaos. En ja, als die balans weg is, dan merk ik dat mijn ADHD opspeelt en ik gewoon in de overlevingsstand ga. Dan doe ik alleen wat écht moet, slaap ik belachelijk veel of hang ik met mensen die me energie geven – zoals mijn oude collega’s, maar op die momenten mis ik mijn vriendinnen ook enorm.
Die zoektocht naar balans blijft. Te weinig prikkels of gewoon opgebrand? Geen idee. Maar het blijft altijd zoeken…
Deze maand heb ik één ding geleerd: het is oké om de lat lager te leggen. Het is niet erg om dingen los te laten, en als ik me echt rot voel, helpt het om even een vriendin te bellen. Na een goed gesprek met Birgit voelde ik me al meteen iets beter, kwam de energie terug en was ik ineens heel actief die dag.
Dus nu is het op naar meer balans. Minder drukte en meer rust, als dat ooit lukt natuurlijk. Maar hé, we doen ons best.
Tussen twee werelden in, maar met stapjes richting wat meer zen (of in ieder geval iets minder chaos).