Spaanse bankrekening openen: Geduld is een Schone Zaak

Dus wij hebben om 8:30 uur een afspraak bij de bank…Gerran heeft al een bankrekening dus ik hoef er alleen maar aan toegevoegd worden. Om 7:45 uur gaan we al van huis weg, want we hebben een afspraak dus moeten op tijd zijn (vinden wij Nederlanders dan he).

Toen eenmaal het bankgebouw openging (om 8:35 uur en wij waren er natuurlijk al om 08:20 uur) en we vertelden wat we kwamen doen, werd er eerst een vrouw bij gehaald die zei ik heb net vakantie gehad en dit is mijn eerste dag weer dus als jullie een afspraak met mij hebben moeten we hem maar even verzetten. Ja joh, dat verzetten we zo even, wij hoeven namelijk niets met werk te regelen om hier te zijn…Ze ging even checken of we toevallig een afspraak hadden met haar collega, dan konden we namelijk nu nog wel wachten. We hadden een afspraak met haar collega dus we waren zo aan de beurt…

Zo aan de beurt op zijn Spaans is nog 45!! minuten wachten voordat die beste man ons ging helpen. Ik begrijp niet waarom je een afspraak maakt en je hem dan niet in je agenda zet (daarover later meer). We zijn ook nog niet brutaal genoeg, want er gingen Spanjaarden gewoon snel voor ons maar wij wisten niet dat die naar ‘’onze’’ afspraakmeneertje gingen en dachten dat zij ‘’een officiële afspraak hadden’’ en dat dat de reden was dat zij zich niet hoefden te melden bij de balie maar gelijk doorliepen….

Die beste man is een over behaarde midden dertiger, met een lelijk pak van de C&A, veel te veel kleuren paars die niet matchen en het zit voor geen meter. Hij ziet eruit alsof die uit een aflevering van Friends komt lopen, maar dan veel fouter. Hij sloft ook zo dat het klinkt alsof zijn schoenen te groot zijn. Hij snuift vies hard een paar keer in en geeft alleen Gerran een hand, ik heb hem al geschoten dus.

We komen zijn kantoor binnen en zien de bankrekening van de vorige meneer nog openstaan, iets met veiligheid en gegevens beschermen doen ze hier niet aan. Hij klikt nog vaker heen en weer, naar zijn mail bijvoorbeeld en gaat dan op een ander kantoor printen. Als we kwaad hadden willen doen, had dat geen moeite gekost want die medewerkers letten echt nergens op dus we hadden zo de bank kunnen hacken (of we, ik bedoel natuurlijk Ger want ik zou niet eens weten hoe zoiets moet). Vervolgens klikt hij ook nog eens naar zijn agenda en nee hoor, daar staan wij niet in, terwijl wij toch zwart op wit een afspraak hebben. Weer typisch een Spanjaard die geen administratie bij kan houden en extreem slordig is met privacy, hij laat nog net z’n wachtwoord niet zien.

De beste man loopt wat heen en weer, klikt alle riedeltjes door op de computer, je hoort zelfs zijn muis herhaaldelijk scrollen omdat er zoveel tekst staat en hij drukt elke keer op accepteren en dan zucht hij weer diep met soms even een flinke snuif. Dan blijkt na een half uur dat het niet mogelijk is om mij toe te voegen aan Ger zijn bankrekening. We moeten een nieuwe rekening openen. Nog meer papierwinkel werk, ik denk dat we beide wel 9 handtekeningen hebben moeten zetten en alles is in het Spaans, dus wie weet hebben we onze organen wel verkocht aan de bank wie zou het zeggen. Uiteindelijk hebben we alles ingevuld en moeten we wachten op een verificatie iets, dat duurt 5 minuten en die man loopt weg en laat ons weer alleen achter. Ondertussen zitten we al 1,5 uur in dit bankgebouw en we hebben nog niets aangeboden gekregen, gastvrijheid hebben ze hier nog nooit echt van gehoord.

Nadat die beste man 4 keer is teruggekomen, zijn scherm heeft ververst om te kijken of de verificatie binnen zou zijn, neemt hij weer plaats op zijn stoel. Zijn over behaarde buik komt door de gaten tussen zijn blouse door. Je kan je voorstellen dat ik me nu helemaal niet meer kon concentreren op deze dodelijk saaie afspraak. Nadat hij het wachtwoord had uitgeprint, jaja op wederom een ander kantoor, deed de app het en zou nu alles moeten werken. Hij tobde zijn afspraak af met een slap handje, dit keer had ik de eer er ook een te krijgen.

Ik heb ook een Spaanse bankrekening.