Is Dit Het Dan?
Ik weiger me er bij neer te leggen. Ik geloof namelijk echt: er is meer.
Daarnaast is mijn allergrootste angst: de sleur. Wat een raar woord eigenlijk, de sleur. En als ik dit zo typ, vind ik het ook een beetje een vies woord. Maar ja, wat is de sleur? Waar ben ik dan zo bang voor?
Je denkt vast: “Allergrootste angst? Dat zal ze wel weer overdrijven.” (Want ja, dat kan ik goed.) Nou, de meeste mensen zijn bang voor bijvoorbeeld een slang of spin. Mijn grootste angst is écht die sleur. Zonder twijfel. Altijd mijn antwoord.
Ik had alles op mijn 27e: een fijne relatie, een dansschool met vier locaties waar ik van droomde, een mooi team dat voor me werkt, een mooie eengezinswoning, leuke vrienden, lieve familie. En tóch bekroop het gevoel me: is dit het nou tot mijn pensioen?
En je hebt dan mensen die zeggen: “Dat hoort erbij.” Maar dat kán ik gewoon niet accepteren. Ik kan me er niet aan overgeven. Als ik voel: is dit het nou?, dan móet ik ontdekken of er nog meer is.
Dus ik verbreedde mijn horizon, en zo ben ik in het onderwijs terechtgekomen. Ik had het leuk, maar mijn angst voor de sleur groeide. Ik wil nóóit zo comfortabel worden in een baan of iets dergelijks dat het gewoon wordt. Dat je je tijd “uitzit” tot je 65e – in mijn geval waarschijnlijk tot mijn 75e.
Sommigen zullen deze angst “mijn generatie” noemen, maar geloof me: écht niet iedereen van mijn generatie heeft dit. En als ze dat dan een tijdje voelen – die sleur – dan veranderen ze iets en is het weg. Vinden de mensen die het afdoen als “typisch mijn generatie” dat echt? Of durven zij zelf niet op zoek te gaan naar hetgeen wat ze écht gelukkig maakt? Zomaar een vraag die bij mij opkomt als ik die reactie hoor.
Maar toch ging ik door die reacties twijfelen aan mezelf. Want mijn gevoel zit dieper dan even op maandag geen zin hebben in mijn werk of niet blij zijn met mijn baan. Ben ik dan raar? Het is een diep verlangen, iets wat altijd als een soort onrust voelt.
Ik had een superleuk leven en tóch voelde ik me diep van binnen onbegrepen en ondankbaar. Want ik had toch alles? Waarom kon ik daar niet écht blij mee zijn? Waarom dacht ik altijd: is dit het nou?
Onze samenleving is ontworpen voor de settelaar.
Voor de planner, de bouwer, de vaste grond-zoeker.
Werkweken, hypotheken, agenda’s tot het pensioen.
Alles is ingericht op stabiliteit, wat logisch is – evolutionair gezien.
Want duizenden jaren geleden hadden we beide nodig:
• De mensen die bleven, die zorgden, die bouwden (boeren)
• En de mensen die verder trokken, die risico’s namen, die ontdekten (nomaden)
Ik behoor tot die laatste groep.
En dat maakt me niet beter of slechter, alleen anders.
Anders dan waar onze samenleving op is ingericht. En daarom is het soms best lastig om in een wereld te leven waar we zijn ingericht op boeren.
Nu lijkt het natuurlijk alsof we door mijn “onrust” zijn verhuisd naar Barcelona. Dat is niet zo. Maar het is wél zo dat we er geen seconde over hebben getwijfeld toen het aanbod kwam. Want ik wíst dat er meer moest zijn. Ik weigerde me hier bij neer te leggen.
Sinds ik hier in Spanje ben, kom ik er steeds meer achter dat er geen enkele plek is waar ik volledig thuis ben. Geen land, geen stad, geen huis dat voelt als: hier blijf ik voor altijd.
Dat gevoel heb ik lang als gemis gezien. Alsof er iets mis met me was.
Maar ik begin te begrijpen: mijn thuis zit niet in geografische coördinaten. Het zit in hoe ik leef. Hoe ik kies. Hoe ik beweeg. Langzaam, beetje bij beetje, begin ik me thuis te voelen in mezelf. En misschien is dat het mooiste thuis dat er bestaat.
Reizen, dansen – het zijn allemaal vormen van beweging. En beweging is voor mij het tegenovergestelde van sleur. In beweging vind ik rust.
Ik reis niet omdat ik zo graag op vakantie wil zijn of aan iets wil ontsnappen, maar omdat ik dan voel dat ik lééf!
Met mijn nieuwe bedrijf wil ik graag wat doen voor die doelgroep die zich nergens écht thuis voelt. Dus herken jij je in mijn verhaal? Ik kom graag met je in contact.
Ik wil weten wat je mist, waar je behoefte aan hebt om je wél thuis te voelen – misschien in jezelf, of misschien op een plek.