Ik wil dus geen kinderen
En ik heb best een tijdje gedacht: dat gevoel komt nog wel. Hoe vaak dat ook wel niet tegen me is gezegd: “Wacht maar, dat komt nog.” Dus ging ik wachten. Maar wat als dat gevoel niet komt? Wat als ik nooit denk: ik wil een baby? Ben ik dan raar?
De vraag die dan meestal volgt is: “Hou je dan niet van kinderen?”
Jawel. Ik vind kinderen juist heel leuk. Ze zijn puur, eerlijk, grappig, en hoe ze naar de wereld kijken is vaak mooi om te zien. Ik kan ook uren met baby’s knuffelen. Maar alles wat ik leuk of mooi vind, hoef ik niet per se zelf te willen hebben.
Ik vind giraffen ook geweldig, maar ik zet er geen eentje in m’n achtertuin (oké of op mijn balkon hier in Barcelona, dat zou nog raarder zijn).
Daarnaast vind ik mijn leven té belangrijk om het om te gooien voor een kindje. Het past er gewoon niet in. Is dat egoïstisch? Of weet ik juist dat ik een kindje niet kan bieden waarvan ik vind dat het dat verdient?
En eigenlijk… vind ik het ook best raar. Een kind nemen is in sommige opzichten net als een hond nemen. Elke idioot kan het doen. Daar mag ik dan niks van vinden. Maar als ik zeg dat ik geen kinderen wil, dan mag ineens iedereen daar wél wat van vinden?
Ooit zei iemand: “Dan kan Ger zich ook wel laten steriliseren, als jullie toch geen kinderen willen.” Mijn mond viel open. En ik zei niks terug. Maar serieus… waar bemoei jij je mee?!
We vinden het belangrijk om het gesprek erover open te houden. Ik ben nu 32, en ik heb geen kinderwens. Maar ik weet niet hoe ik er over vijf jaar in sta. Of hoe mijn leven er dan uitziet.
Als ik dat zeg, krijg ik vaak als reactie: “Oh, maar dan is er nog een ingang!”
Huh?! Hoezo?
Mensen luisteren niet echt. Ze proberen je gewoon in het plaatje te duwen. Want ik zeg: ik weet niet hoe ik er over vijf jaar over denk, MAAR DAT HET NU EEN NEE IS WEET IK WEL.
Niemand weet toch hoe je over een jaar denkt? Het is juist star als je denkt dat je mening voor altijd vaststaat.
Mensen vinden het vaak raar om te horen. Ze begrijpen het niet. Maar begrijpen ze het niet omdat ik een vrouw van in de 30 ben die niet in het standaardplaatje past? Omdat ik afwijk? Of omdat een deel van hen denkt: ik heb het maar gewoon gedaan, zonder echt na te denken of ik het écht wilde?
En nee, ik denk ook niet dat kinderen de hemel op aarde zijn. Ik word ook niet blij van snotneuzen, plakhanden of krijsende peuters. Maar dat is niet de reden waarom ik geen kinderen wil.
Wat ik ook bijzonder vind: Ger krijgt deze vragen praktisch nooit. Terwijl we samen geen kinderen willen.
Wat dat met me doet, weet ik niet precies. Maar het voelt gek. Alsof het alleen míjn verantwoordelijkheid is. En misschien word ik daarom soms wat harder in mijn antwoorden. Stellig.
Ik wil geen kind. Omdat ik niet wil dat het m’n hele leven overneemt.
Waarom zou ik dan telkens opnieuw dat gesprek moeten voeren over een kinderwens die ik niet heb?
Het blijft bijzonder hoe de maatschappij werkt. Hoe groot de druk soms is (vaak zonder dat mensen doorhebben dat die druk er is, dat is het interessante).
Maar mochten we ooit besluiten wél te willen zorgen voor kinderen, dan doen we dat op onze eigen manier.
Waarom wordt een hondje uit het asiel halen gezien als iets nobels, maar zijn er zo weinig pleegouders te vinden?
En nee, dit is geen anti-kind blog. Ik heb een passie voor kinderen en jongeren, en hun ontwikkeling. Ik hoef er alleen geen van mezelf. Ik ben het beste als ik kan reizen, vrij zijn, zelf kiezen waar mijn tijd naartoe gaat. Dan voel ik me het meest mezelf en profiteert iedereen daarvan.
Hoe mooi zou het dan zijn als ik mijn liefde voor kinderen en jongeren op een andere manier de wereld in kan brengen? Hoe precies, weet ik nog niet. Maar als je iets moois weet, laat het me weten, ik sta open voor ideeën.
Dus ja, ik wil geen kinderen. En misschien vind je dat niet raar. Fijn.
Maar stel dan ook niet telkens van die rare vragen.
Dank je wel.
Wat ben je een fijne schrijfster. Open en eerlijk, je gaat het aan een schrijft hoe je het ervaart, wat je er van vindt en wat je zou willen. En voor de rest zie je het wel. Fijn dat je het deelt en bijzonder om dit te mogen lezen. 🫂