Ik moet…

Wanneer ben je ergens op je plek? Moet ik de taal niet al spreken? Het is een intern conflict, ik heb nog geen lokale vrienden, dus er moet actie komen. Maar er moet zoveel gebeuren als je emigreert, zoveel dat je soms niet weet waar te beginnen… In huis moeten er nog dingen gebeuren, even een tandarts regelen, even kijken hoe het werkt met de reisverzekering, en de fiets staat ook nog op het balkon omdat we van het kastje naar de muur worden gestuurd over de berging onder ons huis… En dan komt die taalbarrière en mijn ongeduld. We wonen hier al een half jaar en het is nog niet geregeld… Nog steeds niet álles is geregeld. Het is veel, het is raar… Waar besteed je tijd aan?

Het is zoveel dat ik ziek word, want ja, ik ben er uitgeklapt na mijn reis en wintersport. En zodra ik weer een beetje iets ging doen, werd ik weer mega hard teruggefloten. Ik moet leren naar mijn lichaam te luisteren, die weet het het beste. Maar weer ik moet, ik moet nog zoveel. De logeerkamer verven, slaapkamer verven, kantoor verven, vrijwilligerswerk regelen, fietsverzekering, motor kopen… De lijst wordt eerder langer dan korter en ik ben… moe.

Daar komt nog bij dat ik nu remote werk, het voor sommige opdrachtgevers wel leuk vind, maar ik echt collega’s mis. Daarom moet ik dus van mezelf vrijwilligerswerk gaan regelen, net zoals een kapper, pilates, salsa, extra Spaanse les en een sociale kring opbouwen. Je hebt gewoon geen idee, hoe veel energie het kost als je het niet hoeft te doen.
Het laatste wat ik ben is zielig, maar ook dit hoort bij emigreren, aarden, je plek vinden, je ergens thuis voelen. En het kost allemaal heel veel energie omdat je ook jezelf in dit proces tegenkomt.

Als ik minder streng voor mezelf ben, wordt het allemaal makkelijker… Daarom mag ik van mezelf bloggen wanneer ik wil, ook als het niet helemaal chronologisch is of zonder mooie fancy foto’s. De eerste moeten naar mogen is dus doorgevoerd.

Stapje bij beetje wordt het steeds meer mogen/willen en minder moeten.