Gewoon Niet Mijn Dag
Iedereen heeft dat toch wel eens? Dat je denkt oh nee, en dat je daarna denkt: pff, duidelijk niet mijn dag.
Dat is vandaag dus bij mij het geval. Het is niet mijn dag.
Het begon vanmorgen al bij mijn ontbijt. Die lag, nog voordat ik één hap had genomen, voor de helft op mijn badjas en bovenbeen. Maar goed, ik smeer wel vaker, dus de wasmachine draait hier overuren. Badjas in de wasmachine, havervlokken opgezogen, en weer doorgaan alsof er niets gebeurd was.
Totdat ik erachter kwam dat ik geen lunch in huis had. Dus snel de Carrefour-klantenkaart in de broekzak en gaan met die banaan. Op het moment dat ik de voordeur achter me dichttrok dacht ik: oh kut, nee, de sleutel.
Tja, en dan woon je wel alleen, in een grote stad. Dus achterom via de achterdeur naar binnen gaat niet, want die hebben we niet. Op het balkon klimmen is ook niet zo handig als je driehoog woont. En we hebben geen familie in de buurt met een reservesleutel.
Er zat dus niets anders op dan de sleutel van Ger op te halen bij z’n werk.
Maar eerst snel een koffie en een broodje gehaald, kan het niet maken om daar hangry aan te komen. Maar er was wat haast want Ger had om half 4 een afspraak, dus ik moest er voor die tijd zijn om de sleutel te krijgen. Anders moest ik wachten tot na zijn meeting.
Mensen die hier op bezoek zijn geweest weten dat ik ALTIJD de trappen pak bij de metro (gelukkig had ik het metrokaartje achterin mijn telefoon zitten), maar ja, ik had nu wel wat haast. We zouden namelijk ongeveer 2 minuten hebben om de sleutel over te geven. Dus ik rende de roltrappen op. Alles voor de tijdwinst.
In de tram belde ik Ger dat ik er met 5 minuten zou zijn. Dat kon nét, sleutel overgeven en dan had hij zijn meeting.
Vanuit de tram rende ik de berg op. Bezweet en al zag ik Ger bij de ingang van het kantoorgebouw naar buiten lopen. Maar hij leek heel relaxed.
Ik daarentegen was buiten adem van die berg. Zijn meeting was gecanceld. Hij had me nog geappt, maar ja, ik had andere dingen aan m’n hoofd, namelijk die berg zo snel mogelijk opkomen.
Na wat uithijgen op een bankje liep ik weer terug naar de metro. Het is heerlijk weer, dus dat is dan wel weer fijn, zo’n wandelingetje van 20 minuten, dacht ik. Maar ja, als je dan slippers aan hebt die je nog niet hebt ingelopen, geen zonnebril bij je hebt en veel te warme kleding aan hebt, dan krijg je dus blaren, moet je met je ogen dicht tegen de zon in lopen en kom je oververhit bij de metro aan. Ik kon er wel om lachen. Ik dacht echt: moet je mij nou zien. Loopt er gewoon een soort blinde met winterkleding aan, scheef op haar slippers naar de metro, terwijl ik ook gewoon de tram had kunnen nemen. Goed idee weer. (ik liep dus echt met mijn ogen zo dicht omdat de zon zo fel was)
Met nog 15% batterij en ruim 2,5 uur later kom ik dan eindelijk weer thuis aan. Maar wél met een huissleutel. Nu zit ik uit te puffen op het balkon, in een zomerse outfit, met een ijskoude Spa rood naast me. Ik ga zo ook een ijskoffie maken, wel verdient vind ik zelf.
Het is gewoon niet mijn dag.
Soms heb je dat.
Ik ben er overigens niet chagrijnig van geworden of zo, want wat schiet je daar mee op?
Maar omdat we altijd alleen maar lezen wat er goed gaat, dacht ik: ik deel ook eens zo’n dag waarop je denkt: dit is echt niet mijn dag.
Het is gewoon zo’n dag.
Je bent een topper!