Eindelijk Thuis: Onze Spaanse Huizenjacht – deel 2

Och voor mijn gevoel kan ik hier een heel boek over schrijven, wat is er veel gebeurt sinds de laatste blog hierover!

Toen Bea (dat mag ik tegenwoordig zeggen) op vakantie was kregen we dus Raquel. Waar er eerst totale radiostilte was, omdat er gewoon helemaal niets online kwam, kwam er vlak voordat we naar Nederland gingen, een hele ‘’vruchtbare’’ week. We hebben die huizen wel allemaal zelf moeten vinden, want ook Raquel kwam zelf met helemaal niets. Toch heeft ze voor ons wel 3 bezichtigingen kunnen regelen.

De eerste was mooi, maar je kon elkaar niet verstaan op het balkon, zoveel auto’s raasden daarbeneden langs. De tweede slaapkamer was volledig onbruikbaar omdat ze een groot deel van die kamer hadden afgesnoept voor een tweede badkamer, want dat heb je wel echt nodig met 2 slaapkamers. Niet ons huis dus.

De tweede was mooi, mooie Spaanse balkonnetjes, maar daardoor was de buitenruimte wel klein. Op papier had het alles wat we graag wilde in een huis, geen hal maar hey dat stond ook niet op ons wensenlijstje, dus we besloten wel om de hele mikmak op te sturen al hadden we onze ogen al op een ander huis laten vallen. Toen we onderweg waren naar dit huis (huis 2), zagen we een nieuw huis oppoppen waarvan we echt dachten dit is hem. Alleen dat huis (huis 3), konden we pas die dag daarna bezichtigen. Dus we besloten toch een kansje te wagen bij dit huis (huis 2), wieweet is huis 3 morgen helemaal niets.

Nou ik kan je vertellen, huis 3 was fantastisch!!!! In een geweldige wijk, dicht bij het grootste stadspark van de stad, dicht bij het oude centrum, dicht bij het strand, 2 balkons en 3 slaapkamers. Ja wij waren enthousiast! Dus ook hier stuurden we de hele mikmak op.

De hele mikmak opsturen, betekent in Spaanse begrippen gelijk je leven verkopen. We hebben een heel profiel met foto’s, wat we doen wie we zijn en daarnaast natuurlijk de financiële stukken en contracten zodat ze zien dat we het kunnen betalen. Dan gaat vervolgens de huiseigenaar uit alle geïnteresseerden iemand kiezen.

Bij huis 2 was de keus niet op ons gevallen, maar dat vonden we stiekem niet zo erg want we wilden veel liever huis 3. In de tussentijd bleven we doorzoeken, het was gewoon een obsessie. We hadden beide een alert op Idealiste (soort Spaanse Funda) aanstaan want we wilden natuurlijk niet dat ons droomhuis aan ons voorbij zou gaan. Sommige huizen staan maar 15 minuten online en dan wil je die natuurlijk wel hebben gezien en een bezichtiging hebben als dat toevallig hét huis is. Ik heb nog nooit zo aan mijn telefoon vastgeklampt gezeten als deze periode.

Op de dag dat wij teruggingen naar Barcelona, na ons flitsbezoek aan Nederland, kregen we bericht dat wij het ook niet bij huis 3 waren geworden. Even een uurtje flink balen, maarja je moet ook door. We merkten alleen wel dat we kritischer werden in plaats van dat we water bij de wijn wouden doen, want ja we hebben nu gewoon gezien dat het kan voor ons budget!

Helaas kwam Bea weer terug van vakantie en moesten we weer afscheid nemen van Raquel. Nu hoor ik je denken, hoezo helaas, nou ze zijn misschien beide geen actieve huizenzoekers omdat ze met 0 opties komen, maar Raquel regelde wel overal een huisbezichtiging voor ons ook als het huis er al af was. Dat zagen we Bea nog niet echt doen.

Uiteindelijk zijn er nog verschillende bezichtigingen geweest, waarbij wij er één niet mooi vonden maar waarbij we het bij een ander huis ook niet werden. Waren we gestrest daarvan? Dat viel reuze mee, maar de moed zonk ons soms wel in de schoenen. Want 28 september was inmiddels verstreken, de dag waarop we eigenlijk ons tijdelijke huis uit moesten. We kregen 1 week uitstel, daarna nogmaals en de status was nu, jullie mogen en kunnen tot 14 september in dit tijdelijke huis blijven, daarna is die verhuurd. Mochten jullie dan nog geen woning hebben, kunnen jullie in een hotel en worden de kosten 50/50 met Nestlé en ons verdeeld, tot 31 oktober. Een hotel is niet ideaal, maar we zouden in ieder geval niet dakloos zijn. Nestlé dacht ook echt met ons mee, dus dat was heel fijn!

We zeiden elke keer, het komt vast goed, en op de een of andere manier voelde het ook zo dus in paniek waren we niet…totdat Beatriz ons een berichtje stuurde met of wij haar de eisen en wensen voor het huis wilden sturen. De meesten mensen die dit lezen kennen me een beetje, ik ging helemaal uit mijn plaat! Zoals jullie in de vorige blog over het huis hebben kunnen lezen hebben we in juni dit al gemaild, we hebben het telefonisch met haar besproken, 2 keer in real life en het haar nop de app gezet. Dus ik probeerde rustig te blijven naar haar, maar ik kookte natuurlijk. Het was verdomme eind september en ze weet nog steeds onze eisen niet na 5 keer doorgeven?! Hoe moet dat mens (dat zij mijn oma altijd en vond ik vreselijk, maar het voelt nu alsof ik het recht heb haar zo te noemen) dan een huis voor ons vinden en wat heeft ze de afgelopen 2 maanden gedaan?!

Toen ik vroeg aan haar of dit een serieuze vraag was omdat we het al heel vaak hadden doorgegeven, zei ze ook nog dat we de eisen nooit hadden doorgeven. Olie op het vuur dus, ik vroeg of Gerran verder met haar wou communiceren want daartoe was ik niet meer in staat. Ik stuurde het bericht nog door dat in die groepsapp stond, de groepsapp van mij Bea & Ger waar we huizen in moeten sturen als we wat zien en zij ook huizen in zou moeten sturen als ze wat voor ons ziet.  Ger legde rustig uit dat het echt niet klopt dat we niets hebben doorgegeven en ze aan het bericht met onze eisen wat ik doorstuurde, ook kon zien dat dit begin augustus al was verstuurd in notabene deze groepsapp (Welke Appartment Gerran en Elsa heet want ja, dat wordt mijn naam in het Spaans).

Er kwam natuurlijk een enorme waterval aan excuses, maar toen zakte de moed me wel in de schoenen…die vrouw moet ons helpen?! We doen het wel weer zelf! Ze bleek vanaf dat moment ineens wel huizen door te kunnen sturen, maarja dat waren allemaal huizen die al lang op Idealista staan, die hadden wij al lang gezien en voldeden niet aan onze eisen. Ze werd ook pusherig, dat kon ik natuurlijk helemaal niet hebben, omdat jij je werk niet doet moet ik 3 hoog achter gaan zitten zonder ramen? Ger trekt zich daar niets van aan en houdt voet bij stuk, ik had haar het liefst ontslagen haha maarja dat is niet aan ons…

We zijn bij nog een heel mooi huis geweest, met een terras waar ik alleen maar van kon dromen, maar je raad het al we werden niet uitgekozen door de huiseigenaren. Zowel Beatriz als de mevrouw op het kantoor die onze gegevens altijd doorstuurt begreep er niets van. Volgens hen hadden we toch echt het perfecte profiel. Maar waarom worden we dan niet uitgekozen? Wat is de reden? We hebben meerdere keren gevraagd of ze dat konden achterhalen, misschien konden we dan wat aanpassen in onze profiel zodat we meer kans maakten maar dat was niet normaal om te vragen, dus dat weet je nooit was keer op keer het antwoord.

Toen zagen we op dinsdag 1 oktober een huis voorbijkomen, we gooiden het in de Appartment Gerran en Elsa app, maar je raadt het al, geen reactie. Er stond een telefoonnummer bij dit appartement dus wij hebben zelf contact opgenomen met de verhuurder en heeft Ger een afspraak geregeld voor bezichtiging, voelde best tof dat dat lukte. Omdat we 0 respons kregen van wat de reden kon zijn dat we het huis niet kregen, heb ik toch een hele ochtend besteed om ons profiel nog aantrekkelijker te maken. Dat we in de Nederlandse cultuur trots zijn op het huis waar we in wonen en daar goed voor zorgen, dat we aan het integreren zijn omdat we met taallessen bezig zijn. Ja nu hoor ik je denken waarom noem je het taallessen in plaats van Spaanse lessen, nou dat komt omdat we hier in Catalonië zitten en mensen hier heel nationalistisch zijn, een groot deel van Catalonië wil onafhankelijk zijn van Spanje. Dus in het nieuwe profiel stond uiteraard dat we Catalonië de mooiste regio van Spanje vonden (zijn beide nog nooit in een andere regio geweest dus klopt opzich wel) maar het leek ons niet verstandig om erin te zetten dat we met Spaanse lessen bezig zijn in plaats van Catalaanse, wat ze hier natuurlijk het liefst hebben. Dus technisch gezien, klopte alles wat erin stond haha.

Toen wij voordat we de de bezichtiging hadden een rondje door die wijk liepen, werden we niet mega enthousiast. Eigenlijk is dat heel licht uitgedrukt want ik werd er echt een beetje zwaarmoedig van. We willen toch echt het liever in Gracia of Eixample wonen. Toch het huis bezichtigd en daar werden we helemaal verliefd op. Het is een nieuwbouw van nog maar 3 jaar oud, allemaal mooi en netjes, heeft 3 slaapkamers, 2 badkamers, heel erg licht (dat is heel bijzonder voor Spaanse begrippen), mooie keuken, ook een mooie vloer. Geen terras helaas maar ik wist dat ik dat uit mijn hoofd moest zetten want dat is haast ondenkbaar in de stad. We zeiden ook als dit in een van onze favoriete wijken had gestaan, hadden we het niet kunnen betalen. Daarnaast is het nog steeds dicht bij de stad, dicht bij een metro en het is een goede wijk. Dus hup de hele mikmak weer ingestuurd. De bezichtiging was op donderdag 3/10 en op vrijdag zouden we het horen, we hielden wel een slag om de arm want ja Spanje. Vrijdag om 16:00 uur hadden we nog niets gehoord en de Spaanse mensen werken liever niet op vrijdag middag, dus we dachten daar zal wel weer het weekend overheen gaan. Maar om 17:00 uur werd Gerran zelf gebeld door de makelaar van dat appartement, ze kon het bedrijf wat deze huisvesting voor ons moet regelen niet meer bereiken, die zaten natuurlijk allemaal al aan een cerveza op het terras, maar ze wist dat we op bericht zaten te wachten dus wou ons persoonlijk vertellen. De huiseigenaren hebben ons uitgekozen! Ik had er helemaal niet meer op gerekend dus was helemaal perplex. We wilden uiteten, om te vieren dat we eindelijk een huis hadden, maar we stortten zo in na dit nieuws dat we het huis niet meer zijn uit geweest en vroeg naar bed gingen.

Het weekend stond dus in het teken van woonwinkels bezoeken. Welke ze hier niet veel hebben en ze houden van die lelijke Amerikaanse banken waar de voetensteun en neksteun uitkomt, maar gelukkig kennen ze hier ook Ikea en de Maison du Monde. Dan kunnen we toch nog een beetje sfeer in huis brengen. Alles opgeschreven wat we willen hebben en als we dan na het weekend horen wanneer we de sleutel krijgen, alles bestellen dan kunnen ze het mooi boven bezorgen.

Het is nu woensdag en morgen, donderdag 10/10, krijgen we de sleutel al. Wat kan het dan snel gaan! Een week geleden hadden we het huis nog niet eens bezichtigd. We merken nu dat, ondanks dat we geen paniek voelden, we wel best moe zijn. Maar dat is ook niet raar. 2 keer verhuizen in 2,5 maand tijd + emigreren en dan ook nog de onzekerheid van gaat het ons lukken een huis te vinden? Dat breekt wel een beetje op.

Daar komt nog wel bij dat we gisteren te horen kregen dat het verhuisbedrijf, wat onze spullen als een bed, servies etc. in de opslag hebben, een parkeervergunning moeten aanvragen. Dit duurt gemiddeld in Spanje 10 werkdagen. Omdat er ook een fietspad voor ons huis zit, kunnen daar nog 2 werkdagen bijkomen. Onze Ikealevering komt als het goed is, zaterdag. Daar zit gelukkig een logeerbed, bureau en tuinstoelen bij, dan moeten we het daar maar mee doen. Dekens, pannen, servies? Daar kan je wel zonder toch!? Haha het is weer een hele beleving, nu we onze eigen spullen pas over 3 weken gaan krijgen, of als de Spaanse overheid moeilijk doet over de parkeervergunning nog langer. De enige hoop die we nu hebben, is dat de Ikea zaterdag wel kan parkeren en snel uitlaadt, anders hebben we weer een nieuwe uitdaging.

De komende weken staan in het teken van rustig ons huis inrichten en kamperen in eigen appartement. Maar het belangrijkste nieuws is: we hebben een huis!