De Keerzijde van Emigreren
Mis je iets in Nederland? Dat is een vraag die we vaak krijgen, en dat is ook best logisch. Het bijna “standaard” antwoord is bij Ger: helemaal niets, en bij mij: alleen mijn vriendinnen en familie. Dat hadden we eigenlijk ook wel verwacht; we zeiden voordat we weggingen al dat vrienden en familie de enige reden zouden zijn om ooit weer terug te gaan naar Nederland.
Maar daarentegen ben ik ook best dankbaar. Natuurlijk dankbaar voor deze kans, maar vooral voor de momenten die ik hier in Barcelona deel met de mensen die langskomen. Bijna al mijn vriendinnen én familie zijn al langsgeweest, en ik kon nu een soort ”weekendje weg” met ze beleven in Barca. Dat had ik met heel veel van hen niet gedaan als ik hier niet had gewoond. Alleen het feit al dat er zoveel mensen zijn geweest, geeft me een gevoel van geborgenheid. Mensen hebben dus interesse in je en willen zien hoe je het hier hebt.
Natuurlijk weegt dat niet op tegen het gemis, dat erg heftig aanwezig is als het met mensen in Nederland niet helemaal goed gaat. De standaardzin voordat je gaat, “we kunnen niet even op bezoek,” voelt soms heftiger dan dat het in werkelijkheid is. Want zeg nou eerlijk, we wonen in Nederland en dat is niet echt een spontaan volkje; het zit gewoon niet in onze cultuur. Hoe vaak ga je nou écht spontaan bij iemand op bezoek? Maar het gevoel dat het geen optie meer is, dat is het ergste. En vooral het gevoel dat daarbij komt kijken, een vorm van schuldgevoel, van: ik kan er niet voor jou zijn zoals ik er graag wel had willen zijn.
De meeste twijfel slaat toe als ik over mijn ouders en opa en oma nadenk. Je geeft veel om ze, je weet dat ze ouder worden, en dan ga jij ver weg zitten. Natuurlijk willen ze niets liever dan dat je gelukkig bent, maar soms slaat de twijfel toe. Hoe lang zullen ze nog hebben op deze aarde, en dan zit ik zo ver weg? Dan kies ik er bewust voor dat terwijl zij hier (nu) nog zijn, mijn tijd op een andere plek door te brengen. Geen reden om terug te gaan, maar wel soms een sterke reden van twijfel, en een andere vorm van gemis en schuldgevoel.
Maar het is wat het is, het is de keerzijde van emigreren. Ik ben daarom des te meer gemotiveerd om locatie-onafhankelijk werk te realiseren, zodat het mogelijk is om een tijd in Nederland door te brengen als het slecht gaat met mensen, zonder dat ik daarvoor vakantie hoef op te nemen. Ik heb daar meer behoefte aan dan Ger. Dit is ook grappig terug te zien in de mensen die langs zijn gekomen. We weerspiegelen de mensen om ons heen en gaan er beiden anders mee om.
Soms voeren we onderling ook het gesprek. Zijn er dingen die ik mis? Weten we al of we hier blijven of dat we na een tijd weer terug willen? Op dit moment staat de keuze op hier in Barcelona blijven. Maar, net zoals onze keuze dat we op dit moment geen kinderen willen, moet je ook die keuze blijven evalueren, kijken hoe het voelt en dan beslissen. Ger moest op het werk zelfs al aangeven of hij openstaat voor een eventuele andere re-locatie in de toekomst. De vraag kwam vooral om het gesprek te openen. Nou, dat gesprek is geopend. Er voor openstaan doen we altijd, en als de vraag echt komt, zien we het dan wel weer.
Voor nu genieten we nog van alles wat Barcelona te bieden heeft en genieten we ook enorm als mensen langskomen! Want hey, anders was ik nooit zes dagen met mijn ouders op citytrip in Barcelona geweest, dus het levert andere hele mooie momenten op die we anders niet zouden meemaken.
Ook de keerzijde van emigreren.
Als ze er niet is weet je pas wat je mist❤️