Koos werkloos
Ik vond mijn baan niet leuk en het vrat me helemaal leeg dus ik wist: ik moet alles loslaten om verder te kunnen. Dus dat is wat ik heb gedaan.
Een kleine maand geleden heb ik de keuze gemaakt om te stoppen, om rustig verder te kijken wat ik wil en waar ik gelukkig van word. Voor het eerst in 19 jaar ben ik werkloos. Koos werkloos.
En dan komt al snel de vraag: “Wat ga je dan de hele dag doen?”
Nou, ik volg een intensieve Spaanse cursus. Elke dag naar school.
En ik ga binnenkort even terug naar Nederland om met vriendinnen naar een festival te gaan. Daarna ga ik gewoon weer verder met Spaans leren.
Dus daar vertrek ik dan, elke ochtend met een rugzak op mijn rug op de fiets naar school, alsof je weer 4 bent. Alleen nu ben je 32 onderweg naar een school in een land waar je de taal nog niet goed spreekt en moet je ook echt weer een beetje leren leren. Een vreemde taal, opletten, aantekeningen maken, op de middelbare was ik niet zo’n ijverige student.
Ik heb zelfs een notitieboekje en pennen gekocht met een bijpassende etui, ik werd er oprecht blij van.
En ik heb nu tijd. Tijd om te gaan ontdekken wat ik , naast vrijheid, belangrijk vind in een leuke baan. Maar nog belangrijker, ik heb ruimte om het te gaan ontdekken.
Tijd en ruimte om stil te staan bij de vragen: Wat is belangrijk voor mij? Wat vind ik eigenlijk leuk?
Twee vragen die simpel klinken, maar die me al maanden bezighouden.
Want diep van binnen wist ik wel dat ik van het werk als appointment setter niet gelukkig werd.
En ik vraag me af: is er een verschil tussen wat je belangrijk vindt en wat je leuk vindt? En zo ja… wat weegt dan zwaarder?
Natuurlijk, je hebt je privéleven. Misschien een gezin. Dat is belangrijk. Logisch.
Maar ik bedoel: wat is belangrijk voor jou als mens? Los van alle rollen die je hebt: partner, ouder, collega. Wat wil jij?
Ik dacht altijd dat het voor mij vooral om vrijheid draaide.
Geen verplichte vergaderingen, niet vastzitten aan een plek of agenda.
En ja, dat gevoel van vrijheid is fijn. Maar als ik eerlijk ben… ik mis iets.
Toen ik een dansschool had, was ik eigenlijk helemaal niet vrij. Elk jaar draaide om de seizoensopening, kerst break, en seizoensafsluiting. In het onderwijs moest ik op vaste momenten vrij zijn, terwijl ik juist zelf wil bepalen wanneer ik werk en wanneer niet.
Dus na mijn verhuizing naar Barcelona ging ik op zoek naar werk dat ik kon inrichten zoals ik het wou. En dat lukte.
Maar wat ik niet had voorzien: dat ik het contact met mensen zo zou missen.
Echt samenwerken. Lachen met collega’s. Werken mét mensen. Werken vóór mensen.
En dan komt de volgende vraag: Hoe weet je eigenlijk wat écht belangrijk voor je is?
Je kunt er eindeloos over nadenken, maar ik merk dat ik het uiteindelijk moet vóelen.
Niet alleen lijstjes maken in mijn hoofd, maar luisteren naar wat mijn lijf zegt.
Klinkt misschien wat vaag, maar ik maak mijn keuzes vaak met mijn hoofd en op basis van wat praktisch is. Ik ben en wil die onafhankelijke sterke vrouw blijven. Maar m’n lichaam heeft mij al vaker teruggefloten.
En om dat te voorkomen, op welke manier dan ook, heb ik nu alles opgezegd. Dus ga ik elke dag, met mijn rugzakje naar school en heb ik verder tijd en ruimte om uit te zoeken waar ik echt blij van word.
En dat wil ik doen door minder te denken, en meer te voelen. Maar dat is nog verdomd lastig.
Want wanneer voel je echt iets? Is dat bij mij alleen als ik op reis ben? Of als ik een theater binnenloop? (Wat ik dus altijd een beetje magisch vind.) Of als ik een dag aan het dansen ben op een festival? En hoe weet je dan of iets voor even of langere tijd leuk is? Want ja, ik kan snel enthousiast worden, maar dat kan ook vrij snel weer weg zijn. Wanneer weet je of iets écht bij je past, voor de langere termijn?
We zeggen allemaal dat we gelukkig willen zijn. Maar hóe doe je dat dan?
Volgens mij lukt dat niet als je je hele week volpropt met dingen die je energie kosten.
Dan kom je in een sleur terecht. En blijf je daar te lang in hangen? Dan raak je jezelf kwijt.
Dat gebeurt niet van de ene op de andere dag. Het sluipt erin. En nee jongens, dat is bij mij niet aan de hand. Maar juist om daar weg van te blijven, heb ik nu deze keuze gemaakt.
Waarom is het eigenlijk zo moeilijk om te doen wat je écht wil? Misschien omdat je het niet precies weet (praat ik over mezelf, hè). Of omdat je het spannend vindt. Of omdat je omgeving iets anders van je verwacht.
Maar ergens weet je het vaak wél. Niet in je hoofd. In je buik.
En misschien is het juist tijd om daar beter naar te luisteren.
Dus dat is wat ik nu ga proberen: meer luisteren naar mijn onderbuikgevoel, om uit te pluizen waar ik blij van word.
Ik ben overigens al wel begonnen met het uitpluizen ervan; mijn nieuwe werk moet iets organisatorisch in zich hebben met een bepaalde uitdaging (dus geen repeterend werk) en ik wil graag een bepaalde mate van beslissingsbevoegdheid hebben, het moet dynamisch werk zijn (want ik ben nou eenmaal goed in nét teveel ballen hoog houden), ik wil graag dat het impact maakt op schaal en ik wil graag met collega’s werken. Reizen voor werk en optioneel remote werken zou een hele erge pré zijn, zodat ik niet continu vakantie hoef op te nemen als ik naar mijn familie en vrienden in Nederland ga.
Maar zoals je ziet, het is nog niet gelijk 1 beroep wat naar voren komt als je dat leest, in ieder geval niet bij mij. Heb jij mijn droombaan na mijn omschrijving? Let me know haha. In de tussentijd, onderzoek ik voorlopig nog even door. En in de tussentijd? Blijf ik leuke dingen doen. En Spaans leren.
ps. toch de droom als je zo even kon kijken in de toekomst wat je leuk zou vinden…maarja..
Wordt vervolgd dus.